Delaying gratification...

Lange termijn voldoening boven korte termijn plezier.

Ik ben 30 kilometer ver in de 2025 X-Alpine, een ultra trail georganiseerd in Verbier, Zwitserland. Het is ondertussen midden in de nacht en mijn benen voelen al zwaar aan. We zijn de dag ervoor om 22 uur gestart en het lopen voelt zo-zo; het wil maar niet echt klikken. Het grootste deel van de tijd voel ik me moe en ongecoördineerd. De race is 140 kilometer lang, dus die eerste 30 kilometer zouden slechts als een warming-up moeten aanvoelen.

Ik verlaat het laagste punt van het parcours in Sembrancher om aan een echt monsterklim te beginnen. Meer dan 2000! hoogtemeters tot aan Cabane Orny, hoog gelegen in prachtig alpien terrein, op 2812 meter. Mijn energieniveau lijkt omgekeerd evenredig aan de hoogte. Hoe hoger ik klim, hoe ellendiger ik me voel. In Champex zie ik dat ik niet de enige ben wanneer een andere loper zijn maag ledigt aan de kant van de weg. Het kan dus altijd nog wat erger.

Wanneer de zon opkomt, bereik ik een top. Niet lang daarna komt Cabane Orny, het hoogste punt van de race, in zicht. Met bouillon soep en wat eten probeer ik tevergeefs mijn energie terug te vinden. Wanneer dat niet lukt, is mijn beste optie om door te gaan met de steile en technische afdaling. Ik struikel en val een enkele keren maar geraak uiteindelijk beneden en onder de 1500 meter. Mijn longen zijn blij met de extra zuurstof, de energie waar ik naar op zoek ben keert wel nog steeds niet echt terug.

Start van de technische afdaling

Ik zet uur na uur de ene voet voor de andere, terwijl dwing ik mezelf om te blijven eten. Mijn vrouw en 2 dochtertjes wachten op me, halverwege de race, op de San Bernardino-pas. Tegen de tijd dat ik daar eindelijk ben, voel ik me leeg en diep vermoeid. Mijn vrouw zei het toen niet, maar achteraf vertelde ze: ‘amai je zag er echt slecht uit.’ Ik probeer wat te slapen in ons busje, hopend op een soort magische reset. Mijn ogen eindelijk wat sluiten is een opluchting, maar echt slapen lukt me niet. De enige weg naar de finish is doorgaan, voet voor voet. Mijn vrouw verzekert me dat veel lopers die hier passeren er tegen dit punt ook slecht uitzien. ‘Komaan, je kan dit’, moedigt ze me aan.

Naarmate de uren verstrijken, kondigt de tweede nacht zich al snel aan. Ik lijk maar geen energie meer te vinden, tot ik begin te praten met een loper voor me. Zijn naam is Martin, een Duitser, woont in de VS, en is rond de 50 jaar oud. De gesprekken houden ons beiden wakker. We vormen een team tot diep in de 2e nacht. Hij is een ultraloper die zowat alle iconische races reeds heeft gelopen: van Western States tot UTMB en zelfs de beruchte, 330 kilometer lange Tor de Géants.

Vlak voor zonsopgang kan ik mijn ogen echt niet langer openhouden. Ik zeg hem: ‘Hey Martin, ga maar zonder mij verder, ik moet hier echt even een powernap doen.’ Hij verzekert me dat we elkaar verderop op het parcours wel gaan terugzien, omdat zijn dip waarschijnlijk ook nog wel gaat komen. Vele powernaps later bereik ik eindelijk de Col des Avouillons, 2649 meter hoog. Het pad daalt erna steil af naar een lange, smalle brug. Daarna klimt het opnieuw naar ‘Cabane de Panossière’. Het zachte ochtendlicht onthult nu een werkelijk episch alpiene landschap, besneeuwde toppen zo dichtbij dat het lijkt alsof je ze bijna kunt aanraken.

Op weg naar Cabane de Pannosière

Nog maar een halve marathon tot de finish. Die laatste 21 kilometer begint met een heuse quadriceps-marteling, een afdaling van 1500 meter tot in Lourtier. Daar spot ik Martin terug in de bevoorrading: ik vraag hoe hij zich voelt. ‘Pfff, dat was stevig, voel me niet echt geweldig.’ Ik voel me intussen wat beter en hij lijkt nu zijn dip te hebben. Een imposante ‘muur’ van 1000 meter scheidt ons nog van de finishlijn in Verbier. Nadat hij me door de tweede nacht hielp, wil ik hem over deze laatste grote hindernis helpen. Traag maar gestaag klimmen we verder en wat verder pikken we nog enkele andere Belgen op. We grappen dat ultra trails lopen in de bergen misschien niet de ideale sport is voor mensen die op zeeniveau wonen.

Na de laatste klim lopen we over een plateau naar de laatste bevoorrading. Intussen is ook een kortere race gestart en krijgen we extra aanmoedigingen van de vele supporters die zijn komen opdagen. Slechts 750 meter lager ligt Verbier, de stad die me van dit lijden zal verlossen. Martin blijft hier wat achter, maar ik wil dat deze monster berglus zo snel mogelijk voorbij is. Naar beneden lopen zo laat in de race is zwaar: het is een heuse test van mentale weerbaarheid. De zwaartekracht toelaten om je snelheid op te drijven, betekent ook dat het pijnniveau in de benen omhoogschiet. Ik ontgrendel een nieuw, hoger pijnniveau dat ik nooit eerder heb ervaren. Pijn en spierpijn voel ik nu diep, heel diep in de spieren, bijna tot op het bot. Doseren maakt nu niet meer uit, er valt niks meer te sparen. Ik bereik eindelijk de straten van Verbier iets voor de middag. Mijn twee dochters sluiten zich bij me aan in de laatste bocht naar de finishlijn. Het is een trots moment om na bijna 39 uur eindelijk die finish te overschrijden. Ik ben niet alleen trots dat ik de race heb voltooid. Ik ben vooral trots dat ik mijn kinderen kon laten zien dat je grote uitdagingen kunt overwinnen, als je maar doorzet. Het enige wat je moet doen, is één voet voor de andere blijven zetten.

maanden na die finish smaak ik nog steeds de voldoening!

Niet lang na mijn finish beëindigt ook Martin zijn grote bergavontuur. We toasten samen op de finish met een welverdiend glas bier. Het smaakt niet alleen zoet en hoppig, maar het smaakt ook naar vervulling, tevredenheid en overwinning. Het smaakt werkelijk als het beste biertje dat ik in een gans jaar heb gehad. Maanden na die finish in Verbier smaak ik nog steeds de voldoening!