top of page

Waarom hangt er vuile was tussen de bomen?

Foto van schrijver: Jeroen NolletJeroen Nollet


 

Het is 2u ’s nachts wanneer lichtstraal van mijn koplamp een groot bruin tafellaken verlicht. Het hangt met een wasdraad tussen de bomen, heeft een leuk bergmotiefje en de linkerhoek van het tafellaken hangt gedrapeert over een rots. Hmm da’s vreemd denk ik. Ik schijn met mijn lichtstraal wat naar links en zie een inham waar een mooi bankje staat. Het bankje nodigt mij uit om er een verkwikkende powernap op te doen. Wanneer ik terug het tafellaken wil verlichten is het plots veranderd in afgezaagde boomstronken. Eveneens het bankje is verdwenen en enkel een leegte blijft over. Ik klim nog even verder op deze hallucinerende bosweg. Als in een film veranderd de ondergrond plots van ruwe stenen naar een mooi aangelegde weg. Vierkante natuurstenen die mooi aan elkaar gecementeerd zijn tot een vlak wegdek waarop andere kleine stenen verspreid liggen. Wanneer het midden van deze weg veranderd in een bruine kerstboomtekening wordt besluit ik dat het echt wel tijd is om even te stoppen en enkele minuten te slapen…

 

Ruim 26u voor ik door het bos aan het klimmen was stond ik aan de start van de TDS. Een 150km lange ultra trail met 9400 hoogtemeters, georganiseerd door UTMB. Het zal niet verbazen dat zo’n immense uitdaging twijfels met zich mee brengt. De afstand en hoogtemeters zijn moeilijk te vatten en ik doe dan ook geen poging tot. Het was mijn 3e maal aan de start van deze ultra trail race.

Voor mijn eerste maal in 2021 werd de race stilgelegd halfweg na een tragische val van een Tjechische loper. In 2022 kon ik de race wel tot een goed einde brengen na bijna 33 uren lopen / stappen.

Voor deze editie waren er 400 hoogtemeters toegevoegd aan het parcours, alsook wat andere aanpassingen. Mijn hoop bij de start: beter doen dan 2022.

 

Met hopen kom je natuurlijk niet over de finishlijn van zo’n beest van een race.

Over de editie van 2022 was ik op zich best tevreden, maar het competitiebeestje in mij wilde het dit jaar toch nog beter doen. Daarom had ik op voorhand een persoonlijk ‘raceplan’ uitgedokterd. Zoals het spreekwoord gaat in het Engels:



 

‘If you fail to plan, you plan to fail’

 

Ik heb reeds wat ervaring met het lopen van ultra trails en wilde deze keer dus alles op alles zetten om er een succes van te maken. De 150km vanuit Courmayeur-Italië liep grotendeels door de Beaufortain regio om dan te eindigen in Chamonix-Frankrijk. Mijn raceplan deelde ik op in 3 voor de hand liggende delen…

 

 




 

Deel 1: De opwarming...

 

Nog voor de start had ik al tal van plannen gemaakt. Ten eerste legde ik deze keer de focus op slaap en hoe om te gaan met de slaapdeprivatie. De start die plaatsvind om 23hr50 zorgt ervoor dat elke gewone sterveling 2 nachten door moet. In 2022 starte ik de race zonder noemenswaardige slaap op voorhand. Deze keer deed ik een poging tot middagdutje en kroop ik om 19u30 opnieuw onder de wol. Enkele uurtjes slaap voor de race zouden later dividend uitbetalen. Ik kwam vrij relax naar de start afgezakt en in de eerste 50km was mijn focus om maximaal energie te sparen terwijl ik toch efficient en snel kilometers kon afvinken. Na het startschot en het weerklinken van de muziek van ‘Pirates of the Carribean’ kwam de mensenzee op gang.



De eerste kilometers zijn steeds een drukte van jewelste. Focus houden nu om niet te vallen tussen zoveel lopers. Sommige hebben nu al hun stokken uit en dit maakt het extra druk en krap. Wanneer ik bijna struikel over iemands stokken komt een italiaanse ‘catzo’ mijn richting uit. Ik spreek nu geen Italiaans maar dat gevloek verstond ik wel. Zonder echt hard te pushen probeerde ik snel voorbij te komen en wat plaatsjes op te schuiven naar voor. De eerste klim start met een goeie 1000m omhoog, via Lac Combal en dan richting Col Chavannes. De mensenzee transformeert tot een mooie lichtjesrivier en het voelt al snel een pak minder benauwd. Na de Col Chavannes is het deelnemersveld voldoende open getrokken en is er ruimte om wat tempo te maken. Er spelen ondertussen wat buikkrampen op maar niks onoverkomelijk. Voor mijn ganse raceplan wilde ik deze editie zeker voldoende koolhydraten binnen werken. Elk half uur nam ik een gel of het equivalent van een gel. Door de krampen had ik nochtans weinig trek. Ik ben natuurlijk geen machine die zonder gevoel loopt, maar toch heeft de motor voldoende brandstof nodig. De kilometers en hoogtemeters gaan vlot en na de eerste zonsopgang kom ik aan in Bourg Saint-Maurice. Deel 1 van het raceplan zit erop, ik ben opgewarmd!

 


 

 

Deel 2: De hoogte...

 


Doordat ik deze race reeds gelopen heb wist ik

goed wat me nu te wachten stond. Dit was ook de reden waarom ik de eerste 50km relatief vlot en snel wou gelopen hebben. Na de bevoorradingspost van Bourg Saint-Maurice staat een klim van jewelste op het menu. Een segment van bijna 11km waarin we 1850 hoogtemeters stijgen. Een monsterklim voor het grootste deel zonder beschutting van een nietsontziende brandende zon. Wanneer ik in Bourg Saint-Maurice mijn dropbag wil afhalen om extra gels weg te steken blijkt dat ik een cruciale fout heb begaan. Verkeerdelijk ging ik ervan uit dat je hier aan je eigen bevoorrading kon, terwijl dit pas op km 91 in Beaufort is. Hmmm, daar gaat mijn plan denk ik. Aanpassen dan maar! Mijn koplamp kan ik voorlopig niet bijladen, maar dat kan later in Beaufort wel nog. Een groter probleem natuurlijk is voldoende calorieën binnenkrijgen. Ik heb nog wel een aantal gels bij maar niet voldoende om de volgende 41km aan te kunnen. Snel scan ik de tafels af en mijn oog valt op verschillende stroopwafels. Dat zal het worden! Terwijl ik bijdrink steek ik verschillende stroopwafels in mijn trailrugzak. Als back-up neem ik ook granenrepen mee. Veel te droog zijn om ‘on the go’ binnen te krijgen, maar je weet maar nooit. Ik vul mijn extra watervoorraad met sportdrank en trek richting de uitgang. Tijdens de klim kan ik mijn positie relatief goed behouden en naar het einde toe schuif ik nog wat plaatsjes naar voor op. De zon is nog niet op haar maximum, maar je voelt wel dat het niet lang meer gaat duren.


tijdens de klim van 1850m



Passeur Pralognan 2546m

Kilometers en tijd beginnen nu stilletjes aan te vervagen. Het is moeilijk vatten wat er al geweest is, laat staan wat er nog moet komen. Aangekomen op Passeur de Pralognan neem ik even de tijd om de pracht van de bergen binnen te laten komen. Mijn hart gaat tekeer van de hoogte en ook mijn ademhaling is versneld. Een korte technische afdaling is nu welkom. Het eerste stuk is zo steil dat er kettingen en touwen hangen. Even krijgen we een pauze van de brandende zon en dit doet deugd. Na de afdaling zijn we nog steeds op 2000 meter hoogte en ook de warmte is nu meer en meer een factor om mee rekening te houden. Vanaf nu benut ik elke rivier of drinkfontein om mezelf af te koelen. De volgende kilometers nu zijn lang en gaan maar moeilijk. Zowel het terrein, de hoogte als de hitte maken het moeilijk om snel vooruit te komen. Ook de buikkrampen moet ik even aanpakken in La Gittaz. Gelukkig staan er enkele kleine kamertjes achteraan opgesteld. Rond 17u bereik ik Pas d’Outray. Ik voel me leeg, vermoeid en de hartslag en ademhaling hebben moeite om bij te benen. Een helse afdaling van 1500 meter staat nog tussen mij en de bevoorrading van Beaufort. Ik hou de pauze aan Pas d’Outray kort en begin rustig naar beneden te lopen. In Beaufort zie ik straks voor het eerst ook mijn vrouw en 2 dochters terug en dat geeft me energie.


De start van de 1500 meters afdalen...

Dik een uur later sla ik het aanbod van mijn vrouw: droge zoute koekjes af. Die krijg ik op geen enkele manier naar binnen nu. Mijn mond is zo droog door de warmte en het stof van de trail dat ik nog amper kan praten. Tijd om in Beaufort eens goed op de reset knop te drukken…


 

Afval leegmaken – dropbag afhalen – verse kousen aan – gels met cafeïne bijsteken – koplamp opladen – bijdrinken – gel innemen – recovery drink achterover gieten – dropbag terug binnenleveren – bruiswater drinken - naar de uitgang.

Door in Beaufort snel te werken ben ik maar liefst 85 plaatsen in de rangschikking opgeschoven!

 

Zo slecht als ik me voelde bij het binnengaan, zo goed voel ik me nu bij het buiten lopen. Bij mijn vrouw en dochtertjes drink ik nog een Thrive recovery bier en poets ik mijn tanden. 3 zoenen en er terug tegenaan! Tijd voor het laatste deel van mijn raceplan…



 

 

Deel 3: Belgian Dance classics...

 

Tijdens mijn eerdere ultra trails had ik vaak moeite om voldoende intensiteit te houden naar het einde toe. Deze keer had ik over dit deel van de race goed nagedacht. Alles wat iets of wat beloopbaar was zou ik lopen. Elke afdaling waarop je kon lopen zou ik lopen, ongeacht de pijn in de benen. Op momenten waarvan je op voorhand weet dat het moeilijk gaat zijn, kan je de beslissingen het best op voorhand gemaakt hebben. Na meer dan 24 uur lopen in de bergen vertrouw ik liever op mijn brein van 2 dagen geleden dan op mijn slaap gedepriveerde kop van nu. Een fout die ik reeds meermaals maakte was om niet voldoende meer te eten naar het einde toe. Ik verplichte mezelf om zo ver in de race nog steeds elk half uur een gel binnen te werken of een gel op het uur aangevuld met zure winegums en clif bloks: een soort gummies met cafeïne. In Hauteluce zag ik nogmaals mijn support crew en dat deed enorm deugd alvorens de 2e nacht in te gaan.


Wanneer ik de klim aanvat vanuit Hauteluce merk ik dat mijn koplamp niet heeft bijgeladen. De connectie was losgekomen in mijn rugzak na Beaufort en ik had geen volle batterij om de nacht door te komen. Damn, dat is niet ideaal. Ik kan mijn batterij nog een half uurtje bijladen alvorens het echt te donker is. Plan opnieuw aanpassen dan maar: gebruiken wat ik heb en overschakelen naar mijn back-up lamp indien nodig. De nacht is opnieuw gevallen en het gebrek aan slaap begint er nu echt in te hakken. Heldere momenten worden afgewisseld met serieuze dippen. Rotsen waar ik langs stap hebben plots vreemde gezichten die mij aankijken. Ik besef dat ik aan het hallucineren ben, maar toch blijven de gezichten mij aankijken wanneer ik dichter kom. Ik merk dat door sneller door te stappen mijn energie niveau terug wat stijgt en ik ook helderder wordt. Even verderop schakelen de hallucinaties een versnelling hoger, en na het zien van de vuile was tussen de bomen, de mooie aangelegde natuursteen weg met kerstboom motief in het midden, en het uitnodigende bankje aan de linkerkant van de weg besluit ik om toch enkele minuten te slapen. De vuile was waren boomstronken, de aangelegde weg was er niet en bestond uit losse stenen, het kerstboom motief was een bruine strook in het midden van de weg en het bankje was een lege inham. Na 6 minuten slaap haal ik de loper voor mij opnieuw in en lijkt het of mijn snelheid verdubbeld is. Tijd voor het geheime wapen nu! Muziek in de oren en old skool Belgian Dance Classics waarop ik vroeger stond te dansen, stuwen me nu vooruit langs de vele zwalpende zombies. Her en der liggen trail lopers langs de kant te slapen. Even verderop probeer ik opnieuw een powernap te scoren, maar er steekt wind op en rillend van de kou moet ik weer verder gaan. Even niet moeten nadenken waar ik voeten plaats is ook een soort reset geweest. De playlist staat op repeat, de gels en gummies ook. De sterren zijn mooi zichtbaar en mijn favoriete stuk komt eraan. De klim naar Col de Tricot is de laatste grote klim voor je de finish kan ruiken. Ik kom goed vooruit, wanneer ik bijna boven ben zet ik mijn koplamp uit en geniet even van het moment.


De sterren, de zigzaggende lichtjes van de lopers, de maan, de reus van het Mont Blanc massief zo dichtbij, de grandeur en oorverdovende stilte.

Al was het maar enkele seconden, het was een magisch moment waar maar weinigen de kans toe krijgen om het te beleven. Het laatste stuk nu, zo’n 15km was zo goed als bergaf. De 2e zonsopgang gaf een shot energie en ik laat de pijn volop binnenkomen. Na 135 kilometer, na 30u lopen, na meer dan 9000 meter klimmen mogen de benen pijn doen. Hoe sneller ik loop, hoe meer pijn maar ook hoe sneller ik van de pijn verlost ben. In Les Houches zie ik mijn vrouwtje nogmaals en we nemen snel een foto. Slechts 8 relatief vlakke kilometers liggen nog tussen mij en de finish in Chamonix. Nu mag alles op zijn, mag alles leeg zijn! Het is vooral met veel trots dat ik deze laatste kilometers afwerk. Langs lopers die aan hun ochtendloopje bezig zijn of wandelaars die hun hond uit laten. Het leven gaat zijn normale gangetje. Het is 8u05 ‘s ochtends wanneer ik de laatste bocht in loop samen met mijn 2 dochters. Onder de iconische finish boog door, de Mont Blanc op de achtergrond.



 



 

Een paar lessen die ik graag meeneem naar ultra’s of het leven:

 

  • Zorg voor een volle batterij wanneer je aan iets groots wil starten. De uren slaap voor de start waren hier goud waard.


  • Blijf eten en caloriëen binnen nemen, ook wanneer je hier echt geen zin meer in hebt. Wanneer je weet wat nodig is voor succes, doe dan gewoon dat ongeacht.

    De gels gecombineerd met gummies en cafeïne voor het laatste deel ga ik zeker opnieuw toepassen. Ook de recovery shakes na 91 en 97km waren opkikkers.


  • Zorg voor een degelijk plan wanneer je helder bent. Vertrouw niet op jezelf wanneer je vermoeid of uitgeput bent want dan maak je fouten.


  • Zonder de steun van mijn vrouw en dochters zou ik nergens staan. Oprecht bedankt om in mij te geloven en mij te blijven steunen. Vaak op de achtergrond maar zonder deze persoonlijke support crew zou zoveel niet mogelijk zijn.


  • Denk niet te ver vooruit maar blijf in het nu. Het enige moment in tijd waarin je kan presteren is nu. Wat geweest is kan je niet meer veranderen en wat nog moet komen daar heb je geen controle over.



There is only one way to eat an elephant, a bite at a time.

 

29 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


Jeroen Nollet | wereldkampioen - coach - keynote spreker

BTW: 0801.375.990

© 2024 

bottom of page