2020 was voor veel sporters een jaar waarin hun vooropgestelde wedstrijden door corona zijn weggevallen. Voor mij was dit niet anders. Toen in het voorjaar werd aangekondigd dat de TDS ultra trail ‘Sur les Traces des Ducs de Savoie’ niet ging kunnen doorgaan viel mijn grote sportieve doel voor dat jaar weg.
De TDS staat gelijk aan 145km lopen in de bergen, met daar bovenop 9000 hoogtemeters.
Een uitdaging waarvan ik niet wist of ik die ging aankunnen wat de afstand, maar zeker ook wat de hoogtemeters betreft.
'the most difficult climbing challenge in the world'
Via een podcast hoorde ik voor het eerst over de Everesting challenge. Deze challenge, oorspronkelijk gestart door wielrenners, werd later ook overgenomen door lopers. Het Everesten is een simpel concept: Je neemt een helling en fietst of loopt deze op en af totdat je de hoogte van de Mount Everest hebt bereikt. 8848 hoogtemeters in 1 enkele activiteit zonder slaap. Omdat de TDS ultra trail, welke ik oorspronkelijk ging meedoen dat jaar, nagenoeg dezelfde hoogtemeters had leek deze challenge me wel iets. Op de Everesting website wordt de uitdaging omschreven als: 'the most difficult climbing challenge in the world'. In de hall of fame zag ik dat er ook nog maar een handvol Belgen deze challenge tot een goed einde hadden gebracht. Dit kon maar 2 dingen beteken: ofwel was dit echt de zwaarste uitdaging ter wereld, of waren nog maar weinig Belgen zot genoeg geweest om dit te proberen. Welke van de 2 het ook mocht zijn, mijn besluit stond vast. Dit zou mijn vervanger worden van de TDS voor 2020!
Ik ging op zoektocht naar een gepaste helling, en bekeek enkele opties in de gemeente Heuvelland. Ik begon op de Kemmelberg, met zijn 154meter het hoogste punt van West-Vlaanderen. Er waren een aantal mooie trails, maar als ik aan de rekensom begon hoeveel kilometers het me zou kosten om de 8848 meter te bereiken werd snel duidelijk dat ik verder moest zoeken. Gezien het bij de Everesting gaat om de verticale hoogtemeters, wou ik de horizontale meters tot een minimum beperken. Hoe steiler de helling zou zijn, hoe beter dus. Dit bracht me bij het Kotjepieperbos (wat een naam trouwens 😄) op de Rodeberg. Als kind had ik nog in deze bossen gespeeld, en ik wist dat er een steile helling met een trap was. Ik ging op verkenning en deed een aantal variaties van zowel trap als trail. Na vele herhalingen en variaties had ik een segment bepaald waarop ik de challenge ging aanvallen.
Ik benoemde het segment op strava met z'n 40 hoogtemeters als 'Everesting climb'. Een kleine rekensom om van te duizelen zou bepalen hoeveel keer ik de trap op en af moest lopen...
8848 ÷ 40 = 221 herhalingen!
De rekensom bevestigde nogmaals wat ik eigenlijk al wist maar nog niet onder ogen durfde zien. Deze challenge zou niet alleen fysiek heel zwaar worden, ook het mentale vlak wordt niet te onderschatten. Geen prachtige alpenweides of besneeuwde toppen om de zinnen wat te verzetten, maar grote ongelijke treden van een oude trap in een dicht bos. Ongeacht alles was ik tevreden met de gekozen plaats. Er was om te beginnen nog geen Everesting poging gedaan hier, dus ik kon de badge van de eerste beklimming in de wacht slepen. Het was lekker dicht bij huis en het ganse segment zat ook nog eens in de schaduw. De zon zou alvast geen limiterende factor worden. Ik bracht nog even mijn vrouw op de hoogte van waarmee ik in m'n hoofd zat. Na enkele keren uitleggen wat de challenge was, werd ik meermaals voor gek verklaard, maar ze zou me wel komen aanmoedigen en steunen. Allright, tijd om aan de voorbereiding en planning te beginnen.
Ik stelde mijn voedingsplan samen, en dat hield ik simpel. Een hoop gels en wanneer ik die na een aantal uur niet meer ging binnen krijgen zou ik overschakelen op vaste voeding. Thaise rijst, nootjes, repen, snoep en wat gember om de maag tevreden te houden. Wat hydratatie betreft had ik kokoswater, chocomelk, sportdrank, cola en water. Ik wist dat de zin om te blijven eten en drinken afneemt naarmate de prestatie langer wordt, dus variatie zou belangrijk zijn.
28juli werd D-day. Het plan was om te starten om 5u 's morgens, en zo maximaal gebruik te maken van het daglicht. Ik was er echter zodanig mee bezig in m'n hoofd, dat ik om 2u30 's nachts al klaar wakker lag op mijn D-day. Dan starten we maar wat vroeger! Voorzichtig schoof ik naar de rand van het bed om de warmte en comfort van de zachte matras en dekens achter mij te laten. M'n vrouw was toch wakker geworden, en voor ik de slaapkamerdeur uit was, fluisterde ze me nog 'succes hé' toe. Koffie en ontbijt gingen maar moeilijk binnen tijdens de rit naar Heuvelland. Vreemd om met wedstrijdstress te zitten, terwijl ik de enigste deelnemer ging zijn. Ik parkeerde mijn omgebouwd busje dicht bij de start van het segment, en begon achteraan m'n trailschoenen aan te binden... 'Ge moogt gij hier nie parkeren wi! dat zijn hier hotels.' Lap, blijkbaar was iemand niet tevreden met mijn komst. Vanaf een balkon werd ik aangemaand om snel terug te vertrekken. In het donker om 3u40 's nachts had ik geen zin om een discussie te beginnen, laat staan uit te leggen wat ik van plan was, dus parkeerde ik maar wat verder. Dat begint al goed, ik mag al extra afstand afleggen en de challenge is nog niet eens begonnen. Geladen als een ezel met al mijn eten en drinken stapte ik richting m'n basecamp. Een klein tafeltje met wat lichtjes en een buffet aan lekkers. Even voor 4u was ik er klaar voor...
Geen startboog grote menigte of een startschot, maar gewoon een simpele druk op de knop van mijn horloge terwijl mijn lichtstraal de eerste meters van de trail belicht. De hele scene zou je kunnen omschrijven als ongecompliceerd en sereen maar op een bepaalde manier toch episch. Ik was vertrokken voor de eerste afdaling van de 221!
Tijdens mijn verkenningen had ik al meermaals eens een uur herhalingen gedaan op de trap. Telkens kon ik zonder al te veel te pushen tussen de 500 - 600 hoogtemeters maken. 500 meter per uur zou mij in staat moeten stellen te finishen voor de zon terug onder ging.
Het eerste uur vloog voorbij, en ik was blij toen de zon opkwam. Het daglicht en de zonnestralen die door de bladeren heen kwamen gaven me energie. Zonder veel problemen haalde ik mijn vooropgestelde 500 meter per uur. Hoewel een pak trager dan de kilometers tikten de hoogtemeters toch gestaag bij.
Ondertussen had ik al bezoek gekregen van enkele supporters, mijn vrouw en 2 dochters. Veel entertainment had ik hun wel niet te bieden. Zodra ik bij mijn basecamp aan kwam om een streepje te trekken vloog ik opnieuw de trail af en zo richting de trap. Mijn dochters trokken wat streepjes voor mij en deden zelfs enkele beklimmingen mee. Zodra bij hun de eerste zweetdruppels begonnen te ontwikkelen gaven ze er wel snel de brui aan. Ik kon ze geen ongelijk geven. Ondanks dat het ganse segment in de schaduw was, was het toch vrij warm. Naast aanmoediging van de supporters had ik ook ook deugd van de plooistoel die ze hadden meegebracht. Veel tijd wou ik er wel niet in doorbrengen, maar een wissel van schoenen en droge T-shirt deed wonderen! Het voelde, al was het maar voor even, alsof ik net gestart was.
Het leek alsof de finish voor zonsondergang haalbaar was...
Vele uren verstreken, en om eerlijk te zijn. Daar valt niet veel over te schrijven. De challenge is wat ze is: een helling op en neer, op en neer, op en neer... Eten - drinken - na elke klim een streepje trekken en verder doen. Audioboeken, podcast en muziek konden maar weinig inbrengen tegen het monotone klimmen - dalen en herhalen. Ik wisselde klimmen met stokken af tegen klimmen zonder stokken, maar verder dan dit valt er over de vele uren tot aan de 7000 meter weinig opmerkelijk te zeggen. Het leek alsof de finish voor zonsondergang haalbaar was...
Maar dan begon het vele afdalen zijn tol te eisen. De benen liepen vol en naar beneden lopen was niet meer mogelijk zonder pijn. Mijn stijl ging van soepele tred naar hobbelend en schokkend. Vooral de trappen af gaan was enorm belastend op de knieën en bovenbenen. Klimmen op zich viel al bij al nog mee, maar ook daar nam mijn snelheid en kracht een stevige duik. Ik voelde in gans mijn lichaam dat de vele uren zijn tol begonnen te eisen. Er wordt wel eens het grapje gemaakt dat een ultra lopen voor 90% mentaal is... Dat zou vanaf nu wel kunnen kloppen. Oh en die andere 10%? Die is ook mentaal! Bij de start van een ultra moet je klaar zijn om af te zien. Ik was al 16 uur bezig en zag mezelf al finishen, tot plots de finish maar verder en verder voor me uit leek te schuiven.
Hoe hard ik ook mijn best deed om het tempo te behouden, het voelde alsof iets in mij was gekraakt. Waarom zou ik mezelf nog zo verder blijven kwellen? Het makkelijkste zou zijn om alles in te pakken, en gewoon naar huis te rijden. Genieten van het comfort en goed slapen. Maar dan zou de dag erna de onvermijdelijke vraag komen. Van mijn 2 dochters bijvoorbeeld: waarom ben je met de challenge gestopt? Kon je niet meer? Was het echt zo zwaar dat je niet meer verder kon doen?
Is het echt zo zwaar dat ik niet meer verder kan?
Het werd enorm zwaar, dat was zeker. Maar was de challenge en finish onhaalbaar? Nee dat niet. Ik moest gewoon mentaal even hergroeperen en een nieuw plan hebben voor de laatste hoogtemeters. Mijn goede vriend Ben was ondertussen op het basecamp aangekomen. Hij had de ganse dag gewerkt, en kwam me nu een hart onder de riem steken.
Bij hem aangekomen plofte ik mezelf in de plooistoel. Ik was er lichamelijk en mentaal helemaal klaar mee, maar dat was niet wat mijn hoogtemeters op het horloge lieten zien. Er moesten nog 1000 meters bij op de teller. Maar Ben zou Ben niet zijn als hij niks met zich had meegebracht. Vanuit zijn koeltas liet hij me enkele koude cola's zien, alsook wat frisse pintjes... Bingo! Ik had vandaag al een ganse emmer binnen met een mix van water, chocolade melk, kokoswater, sportdrank en warme cola dat ik het laatste uur niet meer voldoende had binnen genomen. Een fris pintje, daar had ik wel nog zin in! Deze goddelijke sportdrank liep vlotjes naar binnen, en ik volgde ook nog even de raad op van ultra loper Damien Hall: Low mood? Eat food!
Langzaam maar zeker (maar zeker langzaam) werkte ik de laatste hoogtemeters af. Tevergeefs probeerde ik nog wat tempo erin te krijgen, maar dat lukte me maar moeizaam. Ik had ondertussen mijn zinnen gezet op een finish voor middernacht. Dat zou me een globale tijd geven van 20u. Dit nieuwe doel bleek uiteindelijk nog wat te ver gegrepen, en het was 00u20 toen Ben het laatste streepje trok op mijn blad. YESSSS! Gedaan! Ik was volledig op en ook mijn benen pikten het signaal op dat ze ermee mochten ophouden. Ik lag uitgeteld in de plooistoel toen Ben nog een 2e pintje opende om de Everesting te vieren. Dat smaakte naar intense voldoening. Was dit nu echt het zwaarste wat ik ooit gedaan heb? Dat vind ik moeilijk te zeggen, maar het staat vast en zeker de top 3!
